Παρασκευή, 15 Απριλίου 2011
Υπέρ Βωμών και Εστιών
Τώρα καταχώνουμε τον σημαντικότερο Βωμό της Πόλης τον Βωμό των 12 Θεών και του Ελέους για να κινούνται αδαείς και αδιάφορες, ασύνδετες και απρόσωπες μάζες στα βαγόνια του τρένου. Βιαστικά άτομα που τρέχουν σπρώχνοντας συνωστιζόμενα στην καθημερινή ρουτίνα της άχαρης ζωής τους.
Άτομα που δεν έχουν 5 λεπτά να «χάσουν» για να κοιτάξουν γύρω τους, και πολύ περισσότερο στο απέραντο κενό που...
κουβαλούν με τόσο βάρος μέσα τους.
5 λεπτά πολύ σημαντικά για να «χαθούν» από την μετακίνηση όλων αυτών των παραγωγικών μονάδων, καταναλωτών, φορολογουμένων.
Βλέπετε ο Βωμός των 12 Θεών, το σημείο μηδέν μέτρησης των πάντων, ο ομφαλός της Πόλης, το καταφύγιο και άσυλο των Πολιτών δεν αξίζει 5 λεπτά καθυστέρησης για όλες αυτές τις ατομικότητες που περιφέρονται αγοράζοντας και δουλεύοντας.
Με τόση ανεργία και ανισσοροπολογιστική οικονομική κρίση, η δουλεία είναι πολύ σημαντική, και ο χρόνος δεν είναι για χάσιμο.
5 λεπτά επί 50.000 άτομα που περιφέρονται, επί 50 λεπτά του ευρώ παραγωγικής δουλείας μας κάνουν 125.000 ευρώ τη μέρα και εκατόν είκοσι πέντε χιλιάδες ευρώ (ολογράφως) είναι πολύ σημαντικό ποσό βεβαίως βεβαίως. Έτσι είναι την σήμερον ημέραν, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο (με την έκπτωση).
Έκπτωση έχουμε λοιπόν, έκπτωση ιδεών και έκπτωτοι είμαστε όλοι μαζί, και ο καθένας χωριστά.
Αλήθεια, πόσο τυχαίο είναι σε μία τέτοια περίοδο κρίσης να εμφανισθεί από την Αττική γη Βωμός Ελέους;
Σύμπτωσις.
Τι πιο σημαντικό από ΈΛΕΟΣ χρειάζεται σε αυτή την αμοραλιστική περίοδο που δεν βρίσκει κανείς καταφύγιο ούτε ηθικό ούτε ανθρωπιστικό ούτε καν ως κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του;
Τον Οιωνό ελπίδας και την επιτελούμενη Ύβρι τα αναγνωρίζει κανείς;
Την νομοτελειακά επακολουθούμενη Νέμεσι την φαντάζεται άνθρωπος (σαν αυτόν που έψαχνε ο Διογένης) ή και αυτό το θέμα θα το κάνουμε γαργάρα όπως τα «πάρτυ» των νεοελλήνων με μοντελίσκες στο Αβέρωφ;
Δεν έχει μείνει ένας να διαβάζει τα σημάδια των καιρών, μας τελείωσαν φαίνεται και οι μάντεις και οι τρελοί προφήτες.
Μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαίο το τι μας συμβαίνει και δεν είναι τόσο θολή η ενοχή της απαθούς αδιαφορίας μας. Αλλά που να βρει άνθρωπος 5 λεπτά σήμερα…
Και επανέρχομαι στο σημείο που ξεκινήσαμε, καθότι όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους.
Κάποτε ζούσαμε και πεθαίναμε μαζί υπέρ Βωμών και Εστιών.
Πλέον πεθαίνουμε χωρίς να ζούμε, μόνοι και άστεγοι δίχως Έλεος.
http://kassios.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου