Κυριακή, 1 Μαΐου 2011
Η νεκρή πριγκίπισσα της χωματερής
Την εργατική φετινή Πρωτομαγιά, όπως κι όσο έχει φροντίσει το μιντιακό κατεστημένο παγκοσμίως, θα πρέπει να τη θυμούνται δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ως στέμμα σε προφυλακτικά, καπάκια καμπινέδων, σακούλες εμετού με το πριγκιπικό ζεύγος!!!
Γι’ αυτό παντρεύονται Παρασκευή τα πιτσούνια. Για να χωνεύσω το Σαββατοκύριακο τα υπολείμματα του.....
καρακιτσαριού εκατοντάδες χιλιάδες λοβοτομημένοι εργαζόμενοι που προτιμούν τις άμαξες και τα άλογα – τα ποτισμένα με αντιδιουρητικό και αντιχεστικό για να μην αφοδεύσουν κατά την τελετή – από τον Αμερικανό πασχαλινό κούνελο του πλανηταρχικού τσίρκου. O! Tempora! Ο! Mores!
Τι καιροί, τι ήθη! Αρκετά με τις αηδίες. Είναι πολύ το αίμα και πολύς ο κόπος για ν’ αντέξει ακόμα και η στήλη μου κάτι παραπάνω από μερικές αράδες.
Σύντροφοι, την εικόνα του φιλοτεχνημένου πριγκιπιταριού… θα τη θυμάμαι όσο ζω, από δω και μπρος, για καθαρά «επαγγελματικούς» λόγους. Δημοσιογραφικούς τάχα μου δήθεν. Δεν είναι που αδυνατώ να κατανοήσω πώς 12.000 «συνάδελφοι» θα στηθούν να μεταδώσουν το θέαμα.
Συνένοχοι στην επιστροφή του κόσμου 500 χρόνια πίσω κι ακόμα παραπίσω. Είναι που δεν άντεξα να βλέπω τη μουράκλα του Γουίλι και της Κέιτ κι από κάτω, να σέρνεται στην κινούμενη γραμμή των μη οπτικοποιημένων ειδήσεων, στην Ελλάδα του 2011, η είδηση: «Το έκτο πτώμα βρέθηκε στη χωματερή της Φυλής. Ανήκει σε Ασιάτισσα περίπου 25 ετών…».
Το έκτο πτώμα στη χωματερή. Ανώνυμο. Αλλης, απ’ την «υπέροχη» «κυρίαρχη» λευκή μας σάρκα, φυλής. Μετανάστρια; Φιλιππινέζα; Πόσες σκάλες πρόλαβε να καθαρίσει; Πόσα παιδάκια τάισε και κοίμησε; Πόσους τυχόν «πελάτες» σε μπορδελόκεντρα εξυπηρέτησε; Η είδηση δε λέει. Δε θα πει ποτέ.
Κι εγώ θέλω να παραγγείλω τη σακούλα εμετού με τους πρίγκιπες απάνω, να ξεράσω έξι κι εξήντα έξι φορές. Θέλω να πάει 1,2 δημοσιογράφος κι όχι 12.000, να καλύψουν και ν’ ανακαλύψουν αυτόν το θάνατο. Να σκαλίσουν τη χωματερή της πολιτικής και ιδεολογικής βοθρολυματικής επικοινωνίας. Ενα για τη φυσική του υπόσταση και 0,2 για την τσίπα του, κάνουν 1,2 δημοσιογραφία.
Έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στα όρνια της Φυλής. Ξέρουν τι τρέχει και τα θρέφει εκεί. Δυο βήματα από δω, το κέντρο της Αθήνας και της ντόπιας εξουσιαστικής επιστασίας ημών των «ανθρώπων». Δεν είμαι εύκολη σε μαχαιριές του επαγγέλματος. Είναι πολλοί κι ανώνυμοι και θαμμένοι που πασχίζουν έξω και πέρα απ’ τους 12.000 υποχρεωμένους για ένα κομμάτι ψωμί να μην κάνουν εμετό δημόσια.
Απλά η απάθεια η γενικευμένη γι’ αυτό το πτώμα, χρονιάρες μέρες, που περισσεύει η υποκριτική «ανάσταση» ψυχών, δεν καταπίνεται εύκολα. Δεν είναι η Κερατέα. Δεν κλείνει το δρόμο αυτό το πτώμα. Δεν κόβει την όρεξη. Δεν αθροίζεται στα πτώματα που μετράει το ΝΑΤΟ προσθέτοντας και τα δικά του για να χοντραίνει το μέτρο της επέμβασης.
Καθώς ξημερώνει Πρωτομαγιά, Εργατική Πρωτομαγιά, κι είναι παρότι Κυριακή απεργία κι όχι αργία, καλώ μας όλους να θεωρήσουμε αυτό το πτώμα βασιλικό, ωσάν να κείται σε κρεβάτι πορφύρας κι όχι στη χωματερή, με τιάρα χρυσοστόλιστη και παραστάτες εν πομπή όλους όσοι ακόμα σκεφτόμαστε και δουλεύουμε και αντέχουμε να είμαστε άνθρωποι, το 2011, εδώ και τώρα.
Γι’ αυτό το πτώμα, το τιμημένο από την άγνοια των δολοφόνων και των συνεργών του, αξίζει να είμαστε στους δρόμους για τον άλλο νόμο, αυτόν του δίκιου του εργάτη. Ωσπου ν’ ανθίσουν οι χωματερές. Καλή αγωνιστική Πρωτομαγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου