ΝΕΟΛΑΙΑ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ…
Στην Ελλάδα το καλό με τους νέους είναι ότι… είναι νέοι. Και μάλλον αυτό είναι και το μόνο καλό, γιατί κατά τα υπόλοιπα η ηλικιακή ομάδα που «θα κάνει την επανάσταση» είναι για κλάματα. Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί και γι αυτό θα κρατήσω μια ποσοστιαία επιφύλαξη, δηλώνοντας ότι μάλλον υπάρχει και ένα ποσοστό που υπερβαίνει ποιοτικά τον μέσο όρο, άλλωστε αυτό είναι νόμος στις στατιστικές. Ο νόμος αυτός, η «κανονική κατανομή», oρίζει ότι τα στατιστικά δείγματα έχουν σχήμα «καμπάνας», όπου στα δυο ολιγοπληθή άκρα υπάρχουν οι μειοψηφίες των «πολύ καλών» και των «εντελώς άχρηστων». Στη μέση, όπου εμφανίζεται μια διόγκωση που δίνει και το σχήμα της “καμπάνας”, συσσωρεύεται το μεγάλο πλήθος των υποκείμενων με όμοια χαρακτηριστικά. Στην περίπτωση της νεολαίας, τα χαρακτηριστικά του μεγάλου πλήθους είναι αμάθεια, οκνηρία, απάθεια, μοιρολατρία, δεισιδαιμονία, αδιαφορία, καχυποψία, κούφια ειρωνεία, έλλειψη κριτικού πνεύματος, περιφρόνηση για τη γνώση, τυχοδιωκτισμός και ανοησία που συχνά φθάνει τα όρια της ηλιθιότητας.
Γνωρίζουν τους ηθοποιούς των σίριαλ μέχρι το έσχατο επίπεδο «φιλικής συμμετοχής» και τους παρουσιαστές και τα πρόσωπα των ριάλιτι με λεπτομέρειες για την οικογενειακή τους κατάσταση. Γνωρίζουν επίσης όλους τους ποδοσφαιριστές μέχρι και την ερασιτεχνική κατηγορία, έχουν εκατοντάδες «φίλους» στο Facebook και χτυπάνε μέχρι και διακόσια “like” ημερησίως σε όποια μ@λ@κία ανεβάσει καθένας από αυτούς συνοδευόμενη από σχόλιο του τύπου «Μεγάάάάάάλε έγραψες πάλι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!». Σιχαίνονται τα βιβλία, αλλά διακρίνονται από κενή περιεχομένου πατριδολατρεία και είναι γενικώς και αορίστως υπερήφανοι για τον Ελληνικό πολιτισμό. Από την άλλη απλώνονται στις καρέκλες της καφετέριας αναθεματίζοντας την που@@να την τύχη που έσφιξαν τα πράγματα και δεν πρόλαβαν να κάνουν καμιά κομπίνα με το ΕΣΠΑ, ας μην είναι και σαν τα Γερμανικά υποβρύχια, αλλά ψυχή δεν έχουν κι αυτοί? Χαχανίζουν με τα μεσημεριανάδικα και έχουν πάντα τουλάχιστον ένα κολλητό που έχει NOVA για να βλέπουν ποδόσφαιρο.
Συχνά διοχετεύουν την ανησυχία τους βλέποντας φιλμάκια στο You Tube, όπου κάποιος αμφιλεγόμενος καθηγητής περιφερειακού πανεπιστημίου αναλύει την διεθνή συνωμοσία και παρουσιάζει με πάθος την συνταγή της σωτηρίας που την ξέρει μόνον αυτός, χωρίς να πει βέβαια ότι απλώς εκλαϊκεύει χυδαία τον Καστοριάδη ή τον Τσόμσκι. Από την άλλη αγνοούν τους διανοητές που δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση, λοιδορούν ωστόσο παράλληλα τα media (αυτό πώς γίνεται δεν ξέρω), πιστεύουν ότι η κλασική μουσική έχει εφευρεθεί για να την παίζουν οι κρατικοί σταθμοί την Μεγάλη Εβδομάδα και θεωρούν ότι ο Προύστ είναι μάρκα μπλουτζίν.
Αυτοί είναι που θα κάνουν, λοιπόν, την επανάσταση? Αυτοί που καίνε τη φρεσκάδα της νεανικής ματιάς τους στους σκουπιδότοπους που έστησε επιδέξια το σύστημα τριγύρω? Αυτοί που η αξιακή τους εσωτερική συγκρότηση περιλαμβάνει κυρίως απαξίες, άντε και κάποιες ελάχιστες «αξίες» όλες όμως μετρήσιμες με όρους κατανάλωσης?? Βεβαίως αυτοί! Την αλλαγή, την επανάσταση, τον επαναπροσδιορισμό του κοινωνικού νοήματος, την αναγέννηση του ανθρώπου ως αισθητικής και ηθικής οντότητας – ΑΝ γίνει – θα την κάνουν οι νέοι, γιατί έχουν εξ ορισμού το καύσιμο: Την πρωτόγονη ανησυχία και την απαραίτητη ενέργεια.
Μόνο που δυστυχώς χρειάζεται χρόνος… Συγκεκριμένα χρειάζονται ακριβώς 12 χρόνια, όσο διαρκεί μια πλήρης μαθητική σταδιοδρομία στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης: Δημοτικό – Γυμνάσιο – Λύκειο, σε ένα σχολείο από εκείνα που στέρησε από τα Ελληνόπουλα το δόλιο και εγκληματικό κομματικό κράτος με όλο του το φάσμα. Αν αυτή η έλλειψη δεν αποκατασταθεί, ο νεανικός χυλός θα σέρνεται για πάντα ράθυμος, χαζοχαρούμενος και απονευρωμένος, προφασιζόμενος απλώς τον αγανακτισμένο και μάλιστα για λάθος λόγους…
Κι αν κάποιος φίλος ετοιμάζεται να κάνει εδώ οργισμένο σχόλιο, ας λάβει πρώτα υπόψη ότι αιτία αυτού του άρθρου δεν είναι η περιφρόνηση, αλλά η ΑΓΩΝΙΑ !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου