Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2011
ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΗΤΑΝ...
Το μόνο που ζω έντονα είναι η θύμηση του τρόμου. Ένα τανκ να βρυχάται και να ξεφυσένει ένα μέτρο απέναντί μου, μια Κυριακή πρωί, μπροστά στον Ηλεκτρικό Σταθμό στον Πειραιά.
Το μόνο που ξαναζώ στην θύμηση μου είναι το κρύο, η υγρασία, το πήδημα από τα κάγκελα του πολυτεχνείου και τον ποδαρόδρομο από την Αθήνα στο Πειραιά στις 1:00 τα.....
μεσάνυχτα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι το φόβο των μπάτσων που μου έκαναν κήρυγμα στο Α.Τ. Καμινίων , τις απειλές, τις σφαλιάρες, την πορτοκαλάδα, την έρευνα στο σπίτι που έμενα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι την Ασφάλεια της Θήβας, όταν μια Κυριακή βράδυ μια βδομάδα πριν την εισβολή, τότε που σπουδαστές και φοιτητές κατεβαίναμε και πάλι στην Αθήνα, να μου παίρνουν την σπουδαστική ταυτότητα, να με οδηγούν στο τμήμα και για τρεις μέρες να πηγαίνω για κατηχητικό , καφέ το λέγανε, κάθε πρωί στην Ασφάλεια.
Για το μόνο που σχεδόν είμαι βέβαιος, όσο πρέπει και όσο επιβάλλεται να θυμάμαι ακόμη, είναι πως η δική μου γενιά, αφού έβαψε μια σημαία , ένα σύμβολο , ένα αγώνα, ένα όνειρο, ένα θέλω, μια ελπίδα με το πιο καθαρό αίμα της, πρόδωσε τα σύμβολα, τα όνειρα, τους αγώνες, τον λαό, την πατρίδα μας.
Κάποιοι από αυτούς, κάποιοι της πρωτοπορίας, φιγουράρουν σήμερα, όπως το έκαναν και χθες, ως άλλοι νεοφασίστες γαρ, καβαλαρέοι και αφεντικά σε υπουργικούς κατοχικούς θώκους, πάνω στις πλάτες μας.
Φορούν την χλαμύδα του Έξαρχου του Δ’ Ράιχ και παριστάνουν τους Πατριώτες, τους Σωτήρες, τους Έλληνες.
Αυτή την σημαία, την ποτισμένη με τίμιο και ελεύθερο και καθαρό αίμα, που χτες την απήγαγαν οι φοιτητές της ΠΑΣΠ, είναι η δική μας σημαία, η σημαία της γενιάς μου, η σημαία που πρόδωσε η γενιά μου.
Η Νέα γενιά αν θέλει να την τιμήσει, ας μην την σέρνει στους δρόμους σαν μουσειακό σύμβολο μιας άλλης εποχής, μα να γεννήσει την δική της σημαία. Αυτή την σημαία που σήμερα και πάλι έχουμε ανάγκη. Να σταθεί μπροστά στις κατοχικές δυνάμεις, μπροστά στην Γερμανοκίνητη Χούντα , στην Χούντα του ευρό, στην Χούντα των αγορών, στην Χούντα μιας συμμορίας δοσίλογων και προδοτών, να πει το δικό της ΟΧΙ , να φωνάξει για το δικό της όνειρο, να καλέσει και πάλι το Λαό να εξεγερθεί, να σταθεί δίπλα της, να ζητήσει συγνώμη και να αγωνιστεί μαζί της. Να αποτινάξει την Κομματοκρατία, να αποτινάξει την χρηματοκρατία, την βαρβαρότητα του Ευρωπαϊκού Νέο-Ιμπεριαλισμού, μα και να προσέξει.
Να προσέξει για κάτι σκουλήκια, για κάτι τυμβωρύχους, για κάτι δίποδα ερπετά, που ντύνονται με ρούχα επαναστάτη, με ρούχα αγωνιστή, με ρούχα μπροστάρη, με ρούχα ηγέτη, με ρούχα Έλληνα.
Εμείς δεν είχαμε ούτε την εμπειρία ούτε την κρίση ούτε την γνώση της ελευθερίας.
Τώρα που ξέρουμε, τώρα που μπορούμε ξανά, η νεολαία μπορεί να σηκώσει το λάβαρο της αντίστασης, το λάβαρο της ελευθερίας, το λάβαρο της αξιοσύνης, το λάβαρο του αγώνα, το λάβαρο του αίματος. Του καθαρού κόκκινου αίματος που τρέμουν οι δοσίλογοι, που τρέμουν οι προδότες, που τρέμουν οι φασίστες.
Αυτό το παρόν ανήκει στους νέους για να μπορέσουν πάνω του να κτίσουν το δικό τους αύριο.
Αυτό το παρόν οφείλουν να διεκδικήσουν.
Το δικό μας μέλλον, το δικό τους παρόν, είναι χρήσιμο για να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Να μην αφήσουν το μέλλον τους να το διαχειριστούν άλλοι.
Χωρίς ένα δικό τους παρόν, χωρίς την δική τους σημαία, χωρίς το δικό τους αίμα, δεν θα έχουν κανένα μέλλον μα και καμιά μνήμη.
Η ιστορία γράφεται από αυτού που την δημιουργούν. Όχι από αυτούς που την αφηγούνται.
Η ιστορία μας ψάχνει σήμερα να βρει τον πατέρα της, ψάχνει σήμερα να βρει τον αδελφό της, ψάχνει σήμερα να βρει τον φίλο της, ψάχνει σήμερα να βρει τον εραστή της. Μα δεν τον ψάχνει στην δικά μου γενιά.
Τι θα γίνει λοιπόν. Ως πότε θα σέρνεται την δική μας ιστορία στους δρόμους;
Πότε θα αρχίσετε να υφαίνετε την δική σας σημαία; Την δική σας ιστορία;
Αυτό είναι το μήνυμα της εξέγερση των Φοιτητών, των σπουδαστών, των εργατών του ’73 στο Πολυτεχνείο.
Αυτό είναι το μήνυμα της 17ης Νοέμβρη 1973.
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
http://agistri-doloma.blogspot.com
1 σχόλια:
-
Ανώνυμος είπε...
-
Να μια πραγματική επέτειος
που κανένα λαμόγιο δεν θυμάται....
--------------------------------------------
17 Νοεμβρίου 1968: ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάζεται δις εις θάνατο για την απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
[Μπορεί να διαφωνούμε αλλά πρέπει να το αναγνωρίσουμε: Ο μόνος που έκανε αντίσταση απ' τους "επώνυμους" αντιστασιακούς του *******υ που πέταγαν κροτίδες και πυροτεχνήματα όπως είπε κάποτε ο Σημίτης]
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμ*******ίχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση.
Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδρά******* στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο
Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.
Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.
http://istorika-gegonota.blogspot.com/2011/11/17-1968.html
