Κύριε Λοβέρδε, ένα εκατομμύριο εχθροί είναι πάρα πολλοί!

Κύριε Λοβέρδε, ένα εκατομμύριο εχθροί είναι πάρα πολλοί!

"Θεωρώ εχθρούς τους γραφειοκράτες, είναι αντίπαλος και όχι σύμμαχος η γραφειοκρατία. Ξέρω τον εχθρό μου… Το ένα εκατομμύριο υπάλληλοι, που ταλαιπωρούν τα  δέκα εκατομμύρια με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα  δέκα εκατομμύρια πληρώνουν το ένα εκατομμύριο. Αυτό πρέπει να έχει εχθρούς".

Τάδε έφη Ανδρέας Λοβέρδος στη Βουλή, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους!

Να τα πάρουμε με τη σειρά: Η γραφειοκρατία είναι πράγματι εχθρός μας, αλλά οι γραφειοκράτες έχουν προϊσταμένους κι αυτοί είναι οι υπουργοί που οφείλουν όχι απλώς να καταγγέλλουν τη γραφειοκρατία, αλλά να την καταπολεμούν στην πράξη. Με άλλα λόγια, αν είναι εχθροί μας οι γραφειοκράτες δημόσιοι υπάλληλοι και πρέπει να τους πολεμήσουμε, τα … σκάγια δεν μπορεί να μην πάρουν τους υπουργούς, στους οποίους συγκαταλέγεται ο κύριος Λοβέρδος.

Εκτός από πολιτικός προϊστάμενος γραφειοκρατών δημοσίων υπαλλήλων ο κύριος Λοβέρδος είναι και ο ίδιος δημόσιος υπάλληλος, ανήκει δηλαδή σ’ αυτό το ένα εκατομμύριο το οποίο πληρώνουμε εμείς τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, δάσκαλος και όχι εχθρός των φοιτητών που απολαμβάνουν τη δημόσια Παιδεία σ’ αυτή τη χώρα, με όλα τα αρνητικά της… Δάσκαλος, βουλευτής, υπουργός και παρά ταύτα, εμείς τα δέκα εκατομμύρια δεν είχαμε σκεφτεί μέχρι χτες ότι είναι εχθρός μας!

Όπως συνήθως συμβαίνει με γενικεύσεις και αφορισμούς, υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας στην άποψη που διατυπώνουν, αλλά υπάρχει και πολύς λαϊκισμός που ισοπεδώνει τελικά τα επιχειρήματα και αλλοιώνει την αλήθεια. Υποθέτω ότι ο κύριος Λοβέρδος οργίζεται – με το δίκιο του -όταν ακούει Αγανακτισμένους να φωνάζουν αδιακρίτως «κλέφτες» τους 300 στους οποίους ανήκει, όταν ζητούν να καεί η Βουλή, όταν καταφέρονται κατά του συνόλου των πολιτικών γιατί έφεραν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα. Οργίζεται δίκαια κι εμείς μαζί του, απ’ αυτή την ισοπεδωτική άποψη, παρότι θα γνωρίζει σίγουρα κι εκείνος ότι εμπεριέχει ψήγματα αλήθειας.

Τριακόσιοι εχθροί είναι λιγότεροι από ένα εκατομμύριο, οπότε εάν επρόκειτο να διαλέξουμε με ποσοτικά κριτήρια θα προτιμούσαμε το λαϊκισμό των Αγανακτισμένων, παρά αυτόν του κυρίου Λοβέρδου. Η ζημιά που έχουν κάνει οι εκάστοτε 300 στη χώρα, όπως δείχνει το χάλι μας, είναι επίσης μεγαλύτερη απ’ αυτή που έχει προκαλέσει το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων, οπότε και ποιοτικά αν είναι τα κριτήριά μας, πάλι με το λαϊκισμό των Αγανακτισμένων είμαστε αναγκασμένοι να συνταχθούμε.

Ευτυχώς, κανείς δε μας υποχρεώνει να προσχωρήσουμε στο λαϊκισμό κανενός κι έτσι δε θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να διαλέξουμε. Ελπίζω, όμως, ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: Ακόμη κι αν πρέπει να «σώσουμε» τη χώρα απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους ή περικόπτοντας κι άλλο τις αποδοχές τους, επειδή δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να πιάσουμε τους φοροφυγάδες ή να αλλάξουμε τη συνταγή της «σωτηρίας» που μας εισηγείται η τρόικα, ας μην τους ρίξουμε αδιακρίτως στην πυρά, ας μην τους δώσουμε στα λιοντάρια στο σύγχρονο Κολοσσαίο του νεο-ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού.

Ένα εκατομμύριο εχθροί είναι πάρα πολλοί για να τους αντέξουμε κύριε Λοβέρδε!

Γιώργος Κουβαράς