ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου 2010

Μοιραίοι και άβουλοι...

Ο Κώστας Βάρναλης τους είχε περιγράψει στην ποιητική δημιουργία του, χωρίς καν να φαντάζεται ότι… θα υπάρξουν. «Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, και ο ομόλογός του της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, συνιστούν εδώ και μερικές ημέρες, τα συγκοινωνούντα δοχεία της επιμήκυνσης της εθνικής μελαγχολίας. Της μιζέριας. Της σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού. Μιας συζήτησης που στερείται γενναιότητας, ειλικρίνειας και ρεαλισμού.

Η Ελλάδα του δήθεν, που μας έφτασε μέχρι εδώ, αντικατοπτρίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος ακριβώς σε τέτοιες συμπεριφορές, νοοτροπίες και αγκυλώσεις. Ποιος είπε τι, πως το είπε, τι ακριβώς ήταν αυτό που είπε, πως ήθελε να το πει, τι πραγματικά εννοούσε… Και οι μέρες μέχρι την εκταμίευση της 4^ης δόσης την άνοιξη του 2011 τρέχουν, με την Ελλάδα να κάνει σημειωτόν, ενώ ήδη θα έπρεπε να τρέχει με αλματώδεις ρυθμούς.

Η ευθύνη ωστόσο δεν επιμερίζεται εξίσου στους δυο κοινωνικούς εταίρους. Για τον απλούστατο λόγο ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, και η στόχευσή τους είναι αντίστοιχα ετεροπροσδιοριζόμενη. Ο ένας, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δύναται να παραχωρήσει. Ο άλλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, διεκδικεί να έχει λαμβάνειν. Αν λοιπόν κάποιος δικαιολογείται, μερικώς ή λιγότερο, να υποπίπτει σε ολισθήματα, είναι προφανές ότι πρόκειται για τον πρόεδρο της Γενικής Συνομοσπονδίας, ο οποίος γνωρίζει πως είναι υπόλογος σε ανθρώπους του μεροκάματου, που μέσω της διαπραγμάτευσης για τις ετήσιες αποδοχές τους, προσδοκούν να διασφαλίσουν το ζειν. Οι βιομήχανοι αντίθετα, κινούνται στη σφαίρα του (υπερ) ευ ζειν.

Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα η άποψη πως ο ρόλος του συνδικαλισμού στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα του βαθέως ΠΑΣΟΚ (στις ΔΕΚΟ και… παντού) υπήρξε προχωρημένα διαβρωτικός για τα θεμέλια της πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και ειδικότερα, στα χρόνια της… επέλασης της Αλλαγής, μετά το 1981.

Ωστόσο, ο ρόλος της άλλης πλευράς του λόφου, των εργοδοτών, υπήρξε ακόμη περισσότερο μοιραίος για την Ελλάδα. Όπως έγραψε και ο Γιάννης Πρετεντέρης στα σημερινά «Νέα», «ο ΣΕΒ θα πρέπει να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη, κάθε φορά που ασκεί κριτική. Γιατί, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει επιχειρηματικότητα». Ή μάλλον υπήρξε, στηριζόμενη σε αναπτυξιακούς νόμους (του κράτους), σε κονδύλια από ΚΠΣ (του κράτους), σε επενδύσεις (του κράτους). Μια επιχειρηματικότητα που ταυτίστηκε με το κράτος, στις πιο αποκρουστικές εκφάνσεις του. Και, κυρίως, στη νοοτροπία.

Ακόμη και σήμερα όμως, ο κ. Δασκαλόπουλος ως επιχειρηματίας, έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την έδρα των δραστηριοτήτων του εκτός Ελλάδας. Ενώ οι εργαζόμενοι, που να πάνε; Στην Πολωνία, να ανταγωνιστούν τους υδραυλικούς;