Υπάρχει Ισλαμικός κίνδυνος;
του Τάκη Μίχα στο protagon.gr
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν συνέβαιναν ανάλογες λαϊκές εξεγέρσεις όπως αυτές της Τυνήσιας και σήμερα της Αιγύπτου σε άλλα μέρη του κόσμου –π.χ. Βόρειο Κορέα η Βιρμανία η Ιράν -η αντίδραση της ΕΕ και των ΗΠΑ θα ήταν εντελώς διαφορετική. Στη δεύτερη περίπτωση θα τις υποστήριζαν ενθουσιωδώς και δεν θα επεδείκνυαν την αμήχανη στάση με την οποία αντιμετωπίζουν τις εξεγέρσεις στην Μέση Ανατολή. Ο λόγος για αυτή την διαφοροποιημένη συμπεριφορά προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι τα πολιτικά επιτελεία της Δύσης φοβούνται την άνοδο στην εξουσία Μουσουλμανικών καθεστώτων. Μια τέτοια εξέλιξη, σύμφωνα με την ανάλυση τους, θα σηματοδοτούσε τους εξής 4 κυρίως κινδύνους:…
*Αυταρχισμός και στέρηση ατομικών δικαιωμάτων (κυρίως των γυναικών)
*Ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας
*Αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής και πρόκληση περιφερειακών συγκρούσεων.
*Υιοθέτηση Αντί-Δυτικής στάσης
Κατ αρχάς μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ένα μόνο Ισλαμικό καθεστώς στον κόσμο ασκούσε μια πολιτική που δημιουργούσε τους προαναφερθέντες 4 κινδύνους. Οι Ταλιμπάν όταν κυριαρχούσαν στο Αφγανιστάν. Πράγματι το καθεστώς αυτό όχι απλά συνδύαζε όλους αυτούς τους κινδύνους αλλά επιπλέον νομιμοποιούσε την πολιτική του με βάση τις αρχές του Ισλάμ. Όμως προφανώς θα ήταν λάθος να γενικεύει κανείς με άξονα αναφοράς ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Όσον αφορά τον πρώτο κίνδυνο, αυτός είναι πράγματι υπαρκτός όμως δεν αποτελεί στρατηγικό κίνδυνο για την Δύση. Καλώς η κακώς οι περισσότερες Δυτικές χώρες συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ (και κυρίως της Ελλάδας) δεν χαράζουν τις στρατηγικές τους συμμαχίες με άξονα των επίπεδο των ελευθεριών που υπάρχει σε μια χώρα.
Όσον αφορά τον δεύτερο κίνδυνο, δηλαδή την ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας η μόνη χώρα που στο παρελθόν έχει ανοιχτά κατηγορηθεί για ενίσχυση της τρομοκρατίας είναι η «σύμμαχος» Σαουδική Αραβία. Μια άλλη χώρα είναι το Πακιστάν όπου πράγματι οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας φαίνεται να είναι αναμεμειγμένες σε τρομοκρατικές ενέργειες. Όμως στην περίπτωση του Πακιστάν η ενίσχυση τρομοκρατικών οργανώσεων έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με περιφερειακές διενέξεις-όπως με την Ινδία για το Κασμίρ-παρα με τις επιταγές του Ισλάμ.
Όσον αφορά τον τρίτο κίνδυνο είναι πράγματι γεγονός ότι η άνοδος της Χετζμπολλαχ στον Λίβανο, της Χαμάς στην Γάζα και η προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν εγκυμονεί κινδύνους αποσταθεροποίησης της περιοχής. Όμως η εμφάνιση αυτών των κινδύνων σχετίζεται πολύ περισσότερο με την πολιτική του Ισραήλ παρά με τις επιταγές του Κορανίου. Όσον δε αφορά το Ιράν η προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων έχει επίσης άμεση σχέση με τον εθνικιστικό ιρανικό μεγαλοϊδεατισμό-ακόμα αν ήταν στην εξουσία και η δυναστεία των Παχλεβι θα είχαμε ανάλογα φαινόμενα.
Τέλος όσον αφορά τον κίνδυνο υιοθέτησης αντιδυτικής πολιτικής από μουσουλμανικά καθεστώτα πράγματι αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Όμως διερωτάται κανείς αν αυτό οφείλεται σε μια εγγενή αντίθεση του Ισλάμ με την Δύση και όχι στην σταθερή υποστήριξη της Δύσης-ακόμα και σήμερα-προς σαθρά καθεστώτα τα οποία βύθισαν τον πληθυσμό τους στην οικονομική εξαθλίωση και την πολιτική καταπίεση; Διερωτάται κανείς αν π.χ. ο αντιαμερικανισμός στις χώρες της Μέση Ανατολής έχει σχέση τόσο με το Ισλάμ όσο με τη πάγια στρατηγική στήριξης των ΗΠΑ ακόμα και σήμερα για ακόμα και τις πιο ακραίες μορφές ισραηλιτικού επεκτατισμού όπως αυτή που εκπροσωπεί ο Νετανιαχου και ο «φιλέλληνας» Λίμπερμαν;
Με άλλα λόγια και για να τελειώνω, το θέμα είναι ασφαλώς πολυσύνθετο, όμως δεν βρίσκω ούτε ένα λόγο που να δικαιολογεί την σημερινή αμήχανη στάση της Δύσης και της Ελλάδας απέναντι στις πραγματικά ηρωικές εξεγέρσεις των λαών της Μέσης Ανατολής εναντίον των διεφθαρμένων τυράννων τους.
Σχόλια
Πούπα Μομφεράτου On Φεβρουαρίου 2, 2011 at 10:29 μμ Συμφωνώ.
Δέν υπάρχουν πολλές αναρτήσεις του Μίχα με τις οποίες συμφώνησα (στην κυριολεξία διαφώνησα). Με αυτήν εδώ συμφωνώ όμως. Ο Μίχας δέν θα πρέπει να ανακατεύεται με οικονομικά θέματα που φαίνεται ότι δέν είναι καθόλου το στοιχείο του 
