Κυριακή, 10 Ιουλίου 2011
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
Ο διακεκριμένος Έλληνας ακαδημαϊκός σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του με τίτλο «Η Ελλάδα των κρίσεων», αναφέρει ότι «ένα κύμα δυσαρέσκειας έχει αρχίσει να επιδεινώνεται στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, εν μέρει λόγω του αυξανόμενου αριθμού μεταναστών-νόμιμων ή παράνομων-, αλλά και εν μέρει επειδή, αντίθετα με προηγούμενες γενιές, οι νεοεισερχόμενοι περιμένουν ότι η χώρα υποδοχής θα προσαρμοστεί στα ήθη και στα έθιμά τους και δεν δέχονται ότι οι ίδιοι οφείλουν να προσαρμοστούν στα δικά της».
του ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΛΥΒΙΩΤΗ
Στο ίδιο μήκος κύματος πριν ένα μήνα ήταν και η τοποθέτηση ενός κορυφαίου δικαστικού λειτουργού της χώρας του Προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Καλαμίδα ο οποίος στο πλαίσιο του συνεδρίου με θέμα « Μετανάστευση και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» που έλαβε χώρα στη Μυτιλήνη στις 5 Ιουνίου δήλωσε ότι η «λαθρομετανάστευση συνιστά τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για το έθνος μας μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό της οικονομικής κρίσης». Οι διαπιστώσεις αυτές οι οποίες έρχονται να προστεθούν στην έκδηλη ανησυχία που έχει αναπτυχθεί στη κοινή γνώμη[1] για το μεταναστευτικό πρόβλημα ενισχύουν τις φωνές,που πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια, και κάνουν λόγο για την ανάγκη να εφαρμοστεί μια πιο αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική.
Στην κατεύθυνση αυτή, η Ελλάδα δύναται να διδαχθεί πολλά εκ των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, Ισπανία και Ιταλία, καθώς εμφανίζουν τα ίδια χαρακτηριστικά (δημογραφικό πρόβλημα, υψηλή ζήτηση ανειδίκευτου προσωπικού, εκτεταμένη παραοικονομία) και αποτελούν μαζί με τη χώρα μας τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.
Όπως προκύπτει από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καλοφωλιά «Το μεταναστευτικό ζήτημα στη Μεσόγειο» ο έλεγχος των ανεπιθύμητων μεταναστευτικών ροών κατέστη εφικτός σε σημαντικό βαθμό από την Ισπανία και την Ιταλία τα τελευταία χρόνια μόνον όταν εφηρμόσθηκε μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Μια πολιτική που περιλαμβάνει ρυθμίσεις τόσο για τους μετανάστες που επιθυμούν να εισέλθουν μελλοντικά στο εσωτερικό τους, όσο και για αυτούς που βρίσκονται ήδη σε αυτό. Δηλαδή έχει επιβληθεί ένα σύστημα επιλογής και υποδοχής των νόμιμων μεταναστών τους οποίους έχει ανάγκη η αγορά εργασίας τους, αποθαρρύνοντας παράλληλα την παράνομη μετανάστευση. Έτσι όσοι υπήκοοι τρίτων χωρών επιλέγουν να εισέλθουν «χωρίς έγγραφα» στην επικράτειά των δυο αυτών κρατών, γνωρίζουν ότι αν δεν απελαθούν το ταχύτερο δυνατόν. ουδείς θα μπορέσει να τους προσφέρει μια θέση εργασίας και στέγαση χωρίς να υποστεί τις βαρύτατες συνέπειες του νόμου.
Αντίθετα, στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, όσοι μετανάστες παραβιάζουν τα σύνορα της χώρας, δύσκολα απελαύνονται και στη συνέχεια απορροφώνται από την παραοικονομία μέχρι τελικά να νομιμοποιηθούν. Η πρακτική αυτή ήταν συνήθης για τους μετανάστες και στις άλλες δυο χώρες, μέχρι που οι ηγεσίες τους αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης. Κοντολογίς, θέσπισαν αντικίνητρα για την παράνομη μετανάστευση, προώθησαν την ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών, ενίσχυσαν τη φύλαξη των συνόρων τους και ανέπτυξαν σχέσεις συνεργασίας με τις χώρες αποστολής και διέλευσης των μεταναστών.
Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι η Ισπανία και η Ιταλία προκειμένου να επιτύχουν την μείωση των ανεπιθύμητων μεταναστευτικών ροών από την Αφρική παρέχουν σημαντική οικονομική βοήθεια στις χώρες της Βόρειας Αφρικής προκειμένου αυτές να αυξήσουν τα μέτρα ασφαλείας των συνόρων τους αποτρέποντας την έξοδο των παράνομων μεταναστών. Παράλληλα, οι συνεργαζόμενες χώρες δέχονται στο έδαφός τους και όσους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική απελαύνονται από την Ισπανία και την Ιταλία.
Στο άλλο άκρο του φάσματος η Ελλάδα αν και αποτελεί την κυριότερη «πύλη εισόδου» των μεταναστών προς την Ε.Ε συναντάει την άρνηση της Τουρκίας να δεχτεί στην επικράτειά της όσους μετανάστες συλλαμβάνονται να επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα μας παραβιάζοντας τα θαλάσσια και χερσαία ελληνοτουρκικά σύνορα. Συνεπώς η απέλαση των παράνομων μεταναστών καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής με τον αριθμό αυτών να ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας. Σε γενικές γραμμές, αν η Ελλάδα δεν θέλει να δει τη «βραδυφλεγή βόμβα του μεταναστευτικού» να εκρήγνυται, έτσι χαρακτήρισε το ζήτημα ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Παπουτσής σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία(22/5/2011), οφείλει να αναλάβει δραστικές πρωτοβουλίες, το ερώτημα ωστόσο που παραμένει είναι ένα η συγκεκριμένη κυβέρνηση διαθέτει την πολιτική βούληση;
Διότι πέραν των ποσοτικών στοιχείων, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι οι χώρες του Νότου ήταν προετοιμασμένες ψυχολογικά, με το έθνος κράτος να αποτελεί αναμφισβήτητο άξονα κεντρώας τοποθέτησης, να αντιμετωπίσουν με πλήρη αποφασιστικότητα το γεγονός. Το να λαμβάνεις μέτρα με ένα ευθυτενές και συλλογικά οργανωμένο σχέδιο σημαίνει ότι έχεις νομιμοποιήσει ιδεολογικά τις κινήσεις αυτές.
Στην χώρα μας αντιθέτως, ήταν οι χρόνιες ιδεοληψίες και οι προεκτάσεις αυτών, οι οποίες απονομιμοποιούσαν οικονομικά δεδομένα μέτρα, τα οποία θα εξασφάλιζαν και την κοινωνική συνοχή. Αυτό απεδείχθη από το γεγονός ότι έπρεπε πρώτα να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και οι πολίτες κυριολεκτικά να παίζουν πετροπόλεμο και έπειτα να μπει στα σκαριά ένα στοιχειώδες πλάνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου