Δευτέρα, 25 Ιουλίου 2011
ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Η κρίση, δεν ήρθε για να φέρει ξαφνικά τον καπιταλισμό αντιμέτωπο με τα «υπαρξιακά του προβλήματα...
Κάθε αλήθεια από μόνη της συνιστά και ένα μεγαλείο αδιαμφισβήτητο, και αυτό είναι μια παραδοχή που δε μπορεί κανείς να νερώσει το κρασί της.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το να την αναδεικνύεις λοιπόν αυτή την αλήθεια, είναι σημαντικό στην πολιτική αντιπαράθεση, στο βαθμό που αυτό συμβάλει στο να συνειδητοποιούν οι πολίτες πως πίσω από τα παιχνίδια των εναλλακτικών πολιτικών λύσεων και επιλογών, δεν κρύβονται πάντα οι αγαθότερες των προθέσεων.
Το να την χρησιμοποιείς όμως μ έναν τρόπο ξύλινο, αποσπασμένη από το περιβάλλον των πολιτικών προθέσεων μέσα στο οποίο αναδεικνύεται, και παντελώς ξεκομμένη από τους γενικότερους στρατηγικούς σχεδιασμούς μέσα στους οποίους εντάσσεται συνολικά, προφανέστατα δεν συνιστά εργαλείο αποσαφήνισης των προθέσεων του «χρήστη», και ενίοτε ταυτίζεται με πρακτικές θολώματος των νερών, γύρω από την πεμπτουσία αυτών των προθέσεων.
Δεν ξέρω από πού κρατά η σκούφια του Ελισαίου Βαγενά, και φυσικά δε θεωρώ ότι το να εμβαπτίζεται κανείς στο χρίσμα της «ιδεολογίας της εργατικής τάξης», αποτελεί από μόνο του ικανή και αναγκαία συνθήκη για την άκριτη και αφιλτράριστη αποδοχή του συνόλου των πολιτικών του αντιλήψεων και των ενδόμυχων στοχεύσεών του.
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως, όπως ένας κούκος από μόνος του δεν αρκεί για να φέρει την Άνοιξη, έτσι και μια αλήθεια από μόνη της δεν αρκεί για να φωτίσει ολόπλευρα τους επικίνδυνους πολιτικούς σχεδιασμούς που εκτυλίσσονται με θέατρο την Ελλάδα...
Πολύ δε περισσότερο όταν τη χρησιμοποιείς για να περιπλέξεις την πολιτική σκέψη απομακρύνοντάς την από την ουσία αυτών των σχεδιασμών, τότε ηθελημένα ή ακούσια αυτό συνιστά υπό προϋποθέσεις και μια επικίνδυνη ή έστω αμφιλεγόμενη πολιτική πρόθεση.
Ας έρθουμε λοιπόν και στην ουσία...
Σε άρθρο του στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στις 24/7/2011, ο Ελισαίος Βαγενάς διαπιστώνει – και σωστά αναφερόμενος στο εθνικό νόμισμα πως «Μήπως θα μας σώσει από μόνο του το εθνικό νόμισμα; Μα το νόμισμα είναι απλώς ένα εργαλείο μοιρασιάς του πλούτου. Αν ο τρόπος που μοιράζεται η «πίτα» παραμένει άδικος, το «μαχαίρι» που τη μοιράζει θα κάνει τη διαφορά;»
Και καταλήγει: «Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι απλώς το «εργαλείο» με το οποίο μοιράζεται η «πίτα», αλλά σε ποιον ανήκει αυτή, κι ακόμη σε ποιον ανήκει ο «φούρνος», όπου φτιάχνεται η «πίτα». Το θέμα, λοιπόν, είναι σε ποια χέρια βρίσκεται η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τι είδους εξουσία χρειάζεται για να εξασφαλιστεί ότι αυτή θα ανήκει στους εργαζόμενους, στο λαό. Κι αυτό, το πραγματικό ζήτημα, το πραγματικό δίλημμα που υπάρχει σήμερα μπροστά στο λαό.»
Να θυμίσουμε λοιπόν τρία πράγματα στον κατά τα λοιπά συμπαθέστατο αναλυτή:
- Αυτή η κρίση, δεν ήρθε για να φέρει ξαφνικά τον καπιταλισμό αντιμέτωπο με τα «υπαρξιακά του προβλήματα, και ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκε να κλυδωνίζεται η υπόστασή του την επόμενη μέρα. Αυτή η κατευθυνόμενη κρίση, ήρθε για να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος προκειμένου:
Α) Να προωθηθεί ο πολιτικός τους σχεδιασμός για τις μεθόδους και τα εργαλεία εφαρμογής της παγκοσμιοποιημένης τους κυριαρχίας…
Β) Να ξεπεράσει το σύστημα τα εγγενή του αδιέξοδα με θεσμοθετημένες μεταρρυθμίσεις που θα κοιτάζουν τουλάχιστον έναν αιώνα μπροστά…
Γ) Να ανατροφοδοτήσει τη δυνατότητα της περαιτέρω ανάπτυξης αυτού του κοινωνικού συστήματος με ακόμη πιο συγκεντροποιημένη δύναμη, με δραστικό «ξεσκαρτάρισμα» στη βάση της λογικής της απόλυτης κυριαρχίας του απόλυτα ισχυρού, και πρωτίστως με κοινωνίες αποδυναμωμένες, χαλιναγωγούμενες, απογυμνωμένες ακόμη και από το τελευταίο ίχνος του όποιου κρατικού προστατευτισμού στη βάση των σχεδιασμών της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».
- Σαν τέτοια λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται απλά και μόνο με βαρύγδουπες φωνασκίες που αρκούνται στην περιχαράκωση και συσπείρωση οπαδών. Απαιτεί τολμηρές αποφάσεις δράσεις, που θα ξεπερνούν συνήθειες και βολέματα, που θα είναι ικανές να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν ολόκληρη την κοινωνία, που θα μεταρέπουν σε κίνημα ανατροπής την οργή και το πολιτικό μίσος, και που θα ριζοσπαστικοποιούν αιτήματα με τη δράση σε εξέλιξη και όχι να αποδέχονται ως προϋπόθεση τη ριζοσπαστικοποίηση πριν δοθεί το σύνθημα της γενικευμένης αντεπίθεσης με στόχο την πολιτική ανατροπή. Και τέλος…
- Αυτή η γενικευμένη αντεπίθεση, οφείλει να καταδεικνύει απτές πολιτικές δράσεις, στοχευμένο πολιτικό ακτιβισμό, υπέρβαση της πεπατημένης των βολικών παρελάσεων, σε μια εποχή που το πολιτικό σύστημα δεν αρκείται σε απειλές. Παίρνει αποφάσεις και καταδυναστεύει την κοινωνία ολόκληρη. Υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας και την πατρίδα ολόκληρη.
Θα θέλαμε επίσης να προσθέσουμε, ότι σε αυτές τις συνθήκες που οι ρόλοι είναι διακριτοί, και ο δοσιλογισμός πλέον έχει τολμήσει να κυκλοφορά στην πιάτσα χωρίς την κουκούλα της προστασίας, αυτοί που πραγματικά τον αντιπαλεύουν, οφείλουν να λένε τα πράγματα με τ όνομά τους, και κυρίως να μη συγκαλύπτουν – έστω και άθελά τους - πρακτικές και επιδιώξεις, εγκλωβισμένοι στείρα, άγονα και μη παραγωγικά, στη μέγγενη των ιδεολογημάτων.
Ρωτάμε λοιπόν τον κύριο Ελισαίο Βαγενά…
- Η ταξική προσέγγιση που σωστά επιχειρεί, αποκλείει το δοσιλογισμό στη συμπεριφορά των πολιτικών αχυρανθρώπων???
Αν ναι… από πού προκύπτει αυτή η παραδοχή???
Αν όχι… τότε γιατί δεν τολμά να πει τα πράγματα με τα όνομά τους???
- Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η κοινωνία θα πρέπει να μπαίνει στη λογική να επιλέγει την ταυτότητα του δυνάστη της. Όμως από πού προκύπτει ότι - ακόμη και στα πλαίσια αυτού του συστήματος – αυτός ο θίασος διαπραγματεύτηκε τα εθνικά δίκαια με κάποιον τρόπο??? Από πού προκύπτει ότι αυτός ο θίασος δεν είχε τίποτε να αντικρούσει και ότι η απόλυτη υποταγή στην υπαγόρευση των νταβατζήδων, ήταν μονόδρομος επιβεβλημένος από τη «φύση του καπιταλισμού»??? Από πού προκύπτει ότι αυτός ο βάρβαρος καπιταλισμός δεν άφηνε το περιθώριο σε μια κυβέρνηση που είναι πολιτικό όργανό του, να αξιοποιήσει ακόμη και τις εσωτερικές αντιθέσεις του - τα ίδια του τα όπλα δηλαδή – προκειμένου να μην παραδίδεται αμαχητί ακόμη και αυτή η εθνική αξιοπρέπεια???
- Κανείς δεν απαίτησε από τον κ. Ελισαίο Βαγενά να εγκαταλείψει τις θεωρητικές του προσεγγίσεις και την κοσμοθεωρητική του επί των πραγμάτων αντίληψη. Ωστόσο αναρωτιόμαστε… Η ομολογημένη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας δε συνιστά μορφή κατοχής και αν ναι τότε γιατί διστάζει να πει τα πράγματα με τα όνομά τους??? Το καθεστώς κατοχής δεν είναι έτσι κι αλλιώς ταυτισμένο, και όταν εκδηλώνεται δεν εκδηλώνεται στα πλαίσια του ίδιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, και αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά??? Αν όχι τότε από πού προκύπτει αυτή η παραδοχή. Αν ναι… τότε σε τι δυσκολεύει την πάλη του λαού η ευθύτατη και απερίφραστη καταδίκη???
- Κανείς δεν ισχυρίστηκε πως είναι «τόσο εύκολο και βατό» το ζήτημα της εξόδου από την καπιταλιστική κρίση. Πολύ δε περισσότερο ο γράφων δεν ισχυρίζεται πως είναι δυνατόν να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς να αναγεννά και να αναπαράγει τις κρίσεις του. Και δεν πολιτογραφούμαι στις τάξεις των «πικραμένων οπορτουνιστών» επειδή ισχυρίζομαι ότι η «δυσκολία» του Ομπάμα, δε συνίσταται στην ανικανότητα ανάληψης αυτού ή εκείνου του μέτρου γενικώς με στόχο την υπέρβασή της. Η δυσκολία του (και δεν είναι δυσκολία του Ομπάμα αυτή) συνίσταται στην δυνατότητα, στη μορφή και στον τρόπο ανάληψης συγκεκριμένων μέτρων που δε θα είναι απλά καπιταλιστικά (έτσι κι αλλιώς τέτοια θα ήταν), αλλά θα είναι ένα σύστημα μέτρων και πολιτικών ενταγμένα και απόλυτα εναρμονισμένα με τις πειραματικές (ακόμη) εφαρμογές των κυρίαρχων επιλογών της παγκόσμιας διακυβέρνησης στα πλαίσια της συνολικής της χορογραφίας.
Αυτό που διαφεύγει ( για να μην πούμε ότι σκόπιμα προσπερνά ο κ. Ελισαίος Βαγενάς), είναι ότι η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι ή προσβλέπει σε ένα πολυεπίπεδο σύστημα εξουσίας που δεν εξαντλείται σε πρακτικές διαχείρισης προς όφελος των ισχυρών της κυρίαρχης αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά επεκτείνεται και στις γεωπολιτικές στοχεύσεις περισσότερο παρά ποτέ στο παρελθόν, διαθέτει και κοινωνιολογικούς σχεδιασμούς που στοχοποιούν συνειδήσεις και αξίες των κοινωνιών, υλοποιεί και πολυσύνθετους οικονομικούς σχεδιασμούς με σαφέστατο ονοματεπώνυμο που ξεπερνούν κατά πολύ τις απλοϊκές ταξικές αναλύσεις – προσεγγίσεις του περασμένου αιώνα.
Κανείς δεν παραβλέπει ότι οι πολιτικές ηγεσίες τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα… έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και ιεραρχήσεις… και φυσικά τους δικούς τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.
Η «αξία» ωστόσο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, βρίσκεται στην ικανότητα των εμπλεκομένων να τις αξιοποιούν είτε προσποριζόμενοι μεγαλύτερο κατά το δυνατόν όφελος, είτε «ξεφορτώνοντας» ένα μέρος – το όποιο μέρος – της ζημίας. Μήπως κάνουμε λάθος κύριε Ελισαίε Βαγενά???
Και για να μη θεωρηθούμε φτωχοπρόδρομοι του οπορτουνισμού, δηλώνουμε – και πάλι - ευθέως και ευθαρσώς ότι δεν είμαστε οπαδοί της λογικής του «επιλέγω το δήμιό μου».
Για μας αυτό το χρέος είναι παράνομο και όφειλε αυτή η κυβέρνηση στο σύνολό του να το έχει αποποιηθεί…
Αφού δεν τόλμησε αυτό όφειλε τουλάχιστον να επιχειρήσει να το συμψηφίσει με τα χρωστούμενα των ισχυρών της Ευρώπης στην Ελληνική κοινωνία…
Επειδή όμως αυτή η κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο – και πρόκειται για πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και στα πλαίσια του καπιταλισμού – αλλά προτίμησε να παζαρέψει με δοσιλογισμό ακόμη και αυτή την εθνική μας αξιοπρέπεια, οφείλουμε…
Και να την κρίνουμε γι αυτή την επικίνδυνη επιλογή…
Και να προσδοκούμε ή να προσβλέπουμε σε ένα κίνημα αντίστασης που θα ανακόψει αυτή την εφιαλτική πορεία…
Και να καταδεικνύουμε το απροκάλυπτο καθεστώς κατοχής στο οποίο παρέδωσε για δεκαετίες τη χώρα με συνέπειες απρόβλεπτες…
Και φυσικά σ αυτή τη βάση κρίνουμε – και δικαιούμαστε να το κάνουμε – την πολιτική πρακτική που αποπνέει η συγκεκριμένη ανάλυση του κυρίου Ελισαίου Βαγενά, και αυτό γιατί θεωρούμε πως…
Μια διαφορετική πολιτική τακτική που διόλου δε θα νέρωνες το κρασί της πολιτικής στρατηγικής του ήταν επιβεβλημένη. Θα καθόριζε σε σημαντικό βαθμό και την πολιτική του στάση απέναντι στο θυμό της ίδιας της κοινωνίας και την ανάγκη μετατροπής του σε αποφασιστικό εργαλείο πολιτικής δράσης…
Και φυσικά απορούμε γιατί αυτή την εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη πρακτική δε την επέλεξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου