Πέμπτη, 31 Μαρτίου 2011
Οι θυσίες δεν είναι “προνόμιο” μόνο του απλού λαού
ανδρείος και ικανός πολεμιστής. Οι στρατιώτες σε σέβονταν και παραδειγματίζονταν από σένα από το θάρρος σου και την αυτοθυσία σου. Σήμερα, δεν ισχύει καθόλου το ίδιο. Οι στρατηγοί σχεδιάζουν και διευθύνουν τη μάχη χωρίς να εκτίθενται στη φωτιά της, μένοντας σε μια τέντα, ένα κελί (cell) κάπου κοντά, ή ακόμα-ακόμα μέσα σ’ ένα ιπτάμενο επιχειρησιακό κέντρο, ή και χιλιάδες μίλια μακριά δίνοντας εντολές μέσω δορυφόρου. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι δικαιολογημένο λόγω της πολυπλοκότητας των σύγχρονων πολέμων, με πολλά και διάφορα πολεμικά μέσα και όπλα και της ανάγκης για μεγάλη ταχύτητα και συντονισμό των στρατηγικών αποφάσεων. Ο απλός στρατιώτης και ο βαθμοφόρος κατανοούν αυτήν την αναγκαιότητα και δεν έχουν την απαίτηση από τους στρατηγούς τους να διακινδυνέψουν στη φωτιά της μάχης.
Έτσι το αίμα που χύνεται είναι πάντα των στρατιωτών και ποτέ των στρατηγών. Δεν παύουν όμως ποτέ να πιστεύουν ότι οι στρατηγοί, αν εμφανιζόταν κάποια ανάγκη από συγκυρία, θα ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για να υπηρετήσουν τον κοινό με όλους σκοπό.
Η ανάδειξη του Αντώνη στην αρχηγία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ενέπνευσε σε αρκετούς (και σε μένα, δεν το κρύβω) μια ελπίδα για κάποια διαφορετική παρουσία στην ελληνική πολιτική σκηνή γιατί είχε δείξει κάποια ενθαρρυντικά σημάδια παληκαριάς και πατριωτισμού. Για αρκετό καιρό περίμεναν να κάνει όλο και κάποιο νέο βήμα που να επιβεβαιώνει τις προσδοκίες τους. Όταν αρνήθηκε να καταψηφίσει το Μνημόνιο, πολλοί (όχι εγώ) θεώρησαν ότι ήταν πλέον αυτός που περίμεναν. Μετά από λίγο καιρό και αφού η πραγματική μελανή εικόνα για τα σχέδια του ΓΑΠ ήταν συνειδητοποιημένη, όλοι γύρισαν και κοίταξαν τον Σαμαρά. Δυστυχώς, αυτός κοίταξε ψηλά και άρχισε να σφυρίζει. Δεν ήταν δυνατόν! Εδώ και ο πιο άσχετος με τα οικονομικά, έχοντας διαβάσει ένα κάρο οικονομοτεχνικές αναλύσεις, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι θα μας ρουφήξουν και την τελευταία σταγόνα αίμα, αν δεν κάνουμε παύση πληρωμών και αυτός, ο οικονομολόγος με τις εμπεριστατωμένες προτάσεις, πρότεινε απλά ένα “άλλο μίγμα πολιτικής”; Μου πήγε λοιπόν στο μυαλό ότι κάτι δεν ταιριάζει στο σενάριο. Σκέφτηκα καλόπιστα: “Βρε, λες να μη δηλώνει ότι θα κάνει default και θα βγει από το Μνημόνιο, για να μην τον σταματήσουν οι “συνομωσιολόγοι” με τις υπόγειες διαπλοκές τους και τις μυστικές εκτελεστικές ομάδες, είτε στήνοντας προβοκάτσιες εναντίον του, είτε απλά “αυτοκτονώντας” τον (όπως και τόσους άλλους μυστηριωδώς τερματίσαντες); Δεν ήμουν ο μόνος που έκανε αυτήν τη σκέψη, ήταν κι άλλοι. Περνώντας ο καιρός, όμως, καθάρισε το μυαλό, θυμήθηκα και τους γενναίους στρατηγούς και… απλά τον απαξίωσα.
Αυτό που με ενέπνεε στο Σαμαρά ήταν η παληκαριά -όπως είπα- και ο πατριωτισμός. Αυτά, όμως έχουν ένα καλό τρόπο να ελέγχεις την ύπαρξή τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αποδεικνύονται στα λόγια, αλλά με έργα. Είσαι παληκάρι; Βγαίνεις στην πρώτη γραμμή όταν καλείσαι και είσαι έτοιμος να φας και σφαίρα. Είσαι πατριώτης; Αν γνωρίζεις μυστικά που κρύβονται με δολιότητα από τους συμπατριώτες σου, τα αποκαλύπτεις και στέκεσαι ορθός και περήφανος, έτοιμος για τη θυσία για τον κοινό σκοπό. Για να τελειώνουμε:
Αν ο Σαμαράς ξέρει κάτι και δεν το λέει, δεν είναι τίμιος ή δεν είναι έτοιμος για θυσία.
Αν ο Σαμαράς σκοπεύει να αρνηθεί το χρέος, μόνο αφού γίνει πρωθυπουργός για να να μην τον εμποδίσουν τα ξένα συμφέροντα, δεν αξίζει της εμπιστοσύνης μας, είναι ένας ακόμη δειλός.
Για να κυβερνήσεις πρέπει να ξεχωρίζεις από την πλειοψηφία, να αξίζεις κάτι παραπάνω.
Το τζάμπα μάγκα τον κάνουν όλοι, ακόμα και η Κουτσή Μαρία (συγνώμη κυρα-Μαρία!).
Οι θυσίες δεν είναι “προνόμιο” μόνο του απλού λαού.
Είναι επιλογή και των γαλαζοαίματων του παλατιού
http://theoreio.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου