Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 2011
Το κατάφερε: "έχασε… και τα τραπέζια”
Του Νίκου Κοτζιά
Μέσω "press-gr"
Από τον Νοέμβριο του 2009
έκανα δημόσια κριτική στην κυβέρνηση που δεν διαπραγματευόταν τα της
χώρας μας. Αλλά ότι θα έφτανε να μη συμμετέχει καν στο τραπέζι της
διαπραγμάτευσης ξέφευγε κάθε φαντασίας. Ως γνωστό, η κυβέρνηση
παραδόθηκε με τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Συμφωνία την οποία
χειροκροτούσαν όρθιοι οι υπουργοί της. Στη συνέχεια, υπήρξε η περίφημη
επιστολή του Β. Βενιζέλου με την οποία υποδείκνυε στους εταίρους μας ότι
το ζήτημα που πρόκυψε με βάση την παράγραφο 9 των συμπερασμάτων, ως
«αμιγώς πολιτική» αφορούσε εκείνους και όχι εμάς (!!!). εκείνοι όφειλαν
να... αναλάβουν τη συνέχεια.
Αν μέχρι την επιστολή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης η διαπραγμάτευση στο διευθυντήριο της ΕΕ γινόταν στο παρασκήνιο, μετά την επιστολή του, το παρασκήνιο του διευθυντηρίου της ΕΕ βρήκε τον τρόπο να γίνει απευθείας «το επίσημο τραπέζι». Αρχισαν πια, οι δημόσια εμφανείς διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα της κυβέρνησης, παγκόσμια πρωτοτυπία. Μέχρι τώρα, όσο γνωρίζω ιστορία, εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης βρίσκονταν μόνο εκείνοι που προκάλεσαν και έχασαν έναν πόλεμο. Στην περίπτωση της Ελλάδας η κυβέρνησή της έπεσε αμαχητί και με δικές της επιστολικές προτροπές προς τους εταίρους.
Προκειμένου η κυβέρνηση να χάσει με αυτό τον τρόπο «τα αυγά και τα τραπέζια», πέρασε από τρεις φάσεις: (α) Στους πρώτους 12 μήνες πήγαινε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να διαπραγματεύεται με την τρόικα και τα άλλα κέντρα του εξωτερικού με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί ο έχων χρέη να διαπραγματεύεται. (β) Στους επόμενους έξη μήνες, πήγαινε με το κεφάλι κάτω και την σπονδυλική στήλη καμπυλωμένη, άκουε και επέστρεφε άπραγη, αλλά υποστήριζε στο εσωτερικό της χώρας ότι τάχα διαπραγματεύεται, ενώ δεν διαπραγματευόταν. (γ) Τώρα έχει μείνει εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης. Και να ήθελε δεν την ρωτά κανείς.
Η μη παρουσία της Ελλάδας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το χρέος της, που διεξάγονται ανάμεσα σε κράτη και θεσμούς της ΕΕ, αποτελεί ευθεία παραβίαση των αρχών λειτουργίας και των συνθηκών της ΕΕ. Αλλά η Ελλάδα δεν ομιλεί. Εκείνη ζήτησε και ανέχτηκε «να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς». Ευρισκόμενη η κυβέρνηση στη χειρότερη δυνατή θέση, ψάχνει ως φτωχός συγγενής να μάθει τι τρέχει. Ουδέποτε ετοιμαζόντουσαν στην ΕΕ αποφάσεις για μια χώρα χωρίς την παρουσία και συγκατάθεσή της. Ο τρόπος παράδοσης της κυβέρνησης, αποτελεί τον πλήρη ξεφτιλισμό αυτού του τόπου. Αποτελεί την ακριβώς αντίστροφη συμπεριφορά εκείνης με την οποία επίμονα επιδιώκει να αφοπλίσει την κοινωνία. Ακόμα και με τη χρήση βίας, ψυχικής, οικονομικής, σωματικής.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν γνώριζε μέχρι (κυριολεκτικά) σήμερα τι απόφαση ετοίμαζαν οι ξένοι «εταίροι» για το ελληνικό χρέος. Καθόταν πανικόβλητη στον προθάλαμο και περίμενε να πληροφορηθεί τι αποφασίζουν για την Ελλάδα τα νέα αφεντικά. Κάθε φορά που έβγαινε και ένας «κουρέας χειρούργος» της έδινε διαφορετικές πληροφορίες και έκανε διαφορετική ανάλυση. Η έλλειψη σίγουρων νέων και διασφαλισμένων ειδήσεων από το τραπέζι των αποφάσεων πανικόβαλε και άλλο την κυβέρνηση. Αποτέλεσμα του πανικού, είναι να δέχεται τις αποφάσεις τρίτων για το κούρεμα ανήμπορη, ως πρόβατο επί σφαγή. Μιλάμε για πραγματικά αρνητικές εξελίξεις στην εποχή των Παπανδρέου και Βενιζέλου.
Αν μέχρι την επιστολή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης η διαπραγμάτευση στο διευθυντήριο της ΕΕ γινόταν στο παρασκήνιο, μετά την επιστολή του, το παρασκήνιο του διευθυντηρίου της ΕΕ βρήκε τον τρόπο να γίνει απευθείας «το επίσημο τραπέζι». Αρχισαν πια, οι δημόσια εμφανείς διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα της κυβέρνησης, παγκόσμια πρωτοτυπία. Μέχρι τώρα, όσο γνωρίζω ιστορία, εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης βρίσκονταν μόνο εκείνοι που προκάλεσαν και έχασαν έναν πόλεμο. Στην περίπτωση της Ελλάδας η κυβέρνησή της έπεσε αμαχητί και με δικές της επιστολικές προτροπές προς τους εταίρους.
Προκειμένου η κυβέρνηση να χάσει με αυτό τον τρόπο «τα αυγά και τα τραπέζια», πέρασε από τρεις φάσεις: (α) Στους πρώτους 12 μήνες πήγαινε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να διαπραγματεύεται με την τρόικα και τα άλλα κέντρα του εξωτερικού με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί ο έχων χρέη να διαπραγματεύεται. (β) Στους επόμενους έξη μήνες, πήγαινε με το κεφάλι κάτω και την σπονδυλική στήλη καμπυλωμένη, άκουε και επέστρεφε άπραγη, αλλά υποστήριζε στο εσωτερικό της χώρας ότι τάχα διαπραγματεύεται, ενώ δεν διαπραγματευόταν. (γ) Τώρα έχει μείνει εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης. Και να ήθελε δεν την ρωτά κανείς.
Η μη παρουσία της Ελλάδας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το χρέος της, που διεξάγονται ανάμεσα σε κράτη και θεσμούς της ΕΕ, αποτελεί ευθεία παραβίαση των αρχών λειτουργίας και των συνθηκών της ΕΕ. Αλλά η Ελλάδα δεν ομιλεί. Εκείνη ζήτησε και ανέχτηκε «να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς». Ευρισκόμενη η κυβέρνηση στη χειρότερη δυνατή θέση, ψάχνει ως φτωχός συγγενής να μάθει τι τρέχει. Ουδέποτε ετοιμαζόντουσαν στην ΕΕ αποφάσεις για μια χώρα χωρίς την παρουσία και συγκατάθεσή της. Ο τρόπος παράδοσης της κυβέρνησης, αποτελεί τον πλήρη ξεφτιλισμό αυτού του τόπου. Αποτελεί την ακριβώς αντίστροφη συμπεριφορά εκείνης με την οποία επίμονα επιδιώκει να αφοπλίσει την κοινωνία. Ακόμα και με τη χρήση βίας, ψυχικής, οικονομικής, σωματικής.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν γνώριζε μέχρι (κυριολεκτικά) σήμερα τι απόφαση ετοίμαζαν οι ξένοι «εταίροι» για το ελληνικό χρέος. Καθόταν πανικόβλητη στον προθάλαμο και περίμενε να πληροφορηθεί τι αποφασίζουν για την Ελλάδα τα νέα αφεντικά. Κάθε φορά που έβγαινε και ένας «κουρέας χειρούργος» της έδινε διαφορετικές πληροφορίες και έκανε διαφορετική ανάλυση. Η έλλειψη σίγουρων νέων και διασφαλισμένων ειδήσεων από το τραπέζι των αποφάσεων πανικόβαλε και άλλο την κυβέρνηση. Αποτέλεσμα του πανικού, είναι να δέχεται τις αποφάσεις τρίτων για το κούρεμα ανήμπορη, ως πρόβατο επί σφαγή. Μιλάμε για πραγματικά αρνητικές εξελίξεις στην εποχή των Παπανδρέου και Βενιζέλου.
